2 สิ่งที่ SME ต้องมีเพื่อสำเร็จ!! ณัฐสิทธิ์ ธีรกุลวาณิช | Passion Talk EP054

ผมเป็นคนเจเนอเรชั่น เอ็กซ์ เอกลักษณ์ของคนรุ่นเราคือ เราทำทุกอย่างไม่เคยดูดาย เจ้านายใช้อะไรก็ทำ เราจึงรู้เหมือนเป็ดเลย รู้ทุกอย่าง รู้ทุกแผนก รู้ทุกอณูของบริษัท แต่เด็กสมัยนี้จะเก่งเฉพาะด้าน ถ้ารู้เรื่องนี้ก็จะเชี่ยวชาญด้านนี้ พอให้ทำงานด้านอื่น เด็กมักจะบอกว่า “ทำไม่ได้” ไม่เหมือนรุ่นเราที่พยายามทำทุกอย่าง จะถูกจะผิดก็ได้ทำ ได้ลองทำ ได้พยายามทำให้ได้

ผมจึงอยากฝากถึงเด็กรุ่นใหม่ว่า ถ้าคุณอยากมี อยากเป็น อยากได้ คุณก็ต้องลงมือทำ หากคุณไม่อยากทำ มันก็ไม่มีประโยชน์ที่คุณอยากจะมี อยากเป็น อยากได้ ผมอยากบอกเด็กรุ่นใหม่ว่า ให้คุณลงมือทำ สิ่งที่คุณทำจะทำให้รู้จักผู้คนมากขึ้น เกิดการเชื่อมโยงความคิด รู้จักเพื่อนมากขึ้น แล้วความรู้มันถ่ายทอดกันได้ เพียงแค่คุณะพูดคุย แลกเปลี่ยน ร่วมมือกัน “จด จำ ทำ ทบทวน”

จด คุณจำไม่ได้คุณจด สมัยเราก็จะเป็นสมุดโน๊ต เดี๋ยวนี้คุณก็จดในมือถือ

จำ ถ้าไม่อยากจด คุณก็จำ

ทำ แล้วก็ลงมือทำเลยครับ ผิดถูกคุณกลับมาทบทวน

ทบทวน ว่าอันนี้ผิด ทบทวนว่าอย่างนี้แล้วเราจะไม่ทำ ถ้าถูกคุณทำต่อและต่อยอดให้ดี

ผมอยากให้เด็กรุ่นใหม่ลงมือทำเยอะๆ  ผิดเยอะๆ ยิ่งผิดเยอะแสดงว่าคุณจะเก่งขึ้น เด็กรุ่นใหม่บางทีเครียด ท้อแท้ ลาออก บางคนคิดไม่ดี ทำร้ายตัวเอง ผมมองว่าปัญหาหรือวิกฤตที่มันเกิดขึ้น มันเป็นแค่สิ่งที่เรายังไม่เคยเจอมัน เด็กรุ่นใหม่มักจะมองคนที่ประสบความสำเร็จ แต่ไม่เคยรู้ว่าก่อนจะสำเร็จเขาเผชิญอะไรมาบ้าง วิกฤตหรือปัญหาที่คุณเจอ แค่คุณยังไม่เคยเจอมันแต่ถ้าเมื่อไหร่คุณเจอมันเผชิญหน้ามัน ผ่านมันไปก็ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่มีปัญหาอีก คุณต้องเผชิญกับปัญหานับไม่ถ้วนถึงจะเติบโตขึ้น เหมือนเรายังไม่เคยหัดเดินเราก็บอกหัดเดินยาก เรายังไม่เคยปั่นจักรยานก็บอกปั่นจักรยานยาก แต่พอคุณทำได้ทุกอย่างเป็นเรื่องง่าย

อีกประการที่สำคัญ คือ จินตนาการของทีมงานต้องมีเป้าหมายเดียวกัน ถ้าผมอยากพัฒนา ไร้ท์ รีแอคติเวชั่น เป็นธุรกิจรีไซเคิลวัสดุมีค่า แต่ทุกคนยังอยากซื้อมาขายไปอยู่ ธุรกิจก็ไปต่อไม่ได้ เราจึงต้องหาคนที่ใช่ แม้เราจะรักคนนี้ แต่เป้าหมายไม่ได้ไปด้วยกันแล้ว เราก็ต้องย้ายเขา หรืออย่างในช่วงโควิดที่ผ่านมา ไม่มีงาน เราก็พยายามทำออฟฟิศเก่า ให้เป็นมอลล์เล็กๆ ให้พนักงานเปิดขายกาแฟบ้าง แผงเช่าพระบ้าง ให้เขายังอยู่ได้ และเรายังเห็นเขาอยู่ หรือช่างที่ทำงานกับเรา วันหนึ่งเขาอาจจะทำงานไม่ไหวแล้ว จะให้เราทิ้งเขาหรือ เราก็ต้องหางานให้เขาทำ เพราะเขายังมีสมองมีความสามารถนะ แต่ความรู้ความสามารถเขามีคุณค่ามากกว่าปริญญาโท ปริญญาเอกเสียอีก

เราไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีไหม เราไม่รู้ว่าหลับไปแล้วจะตื่นไหมเราอาจจะหัวใจวายตาย แต่ถ้าวันนี้เราทำงานร่วมกันแล้วมีความสุข เนื้องานก็จะดี วันหนึ่งถ้าน้องๆที่เราส่งเสริมให้เขาได้มาระดับเท่ากับเรา นั่งกินข้าวกันแล้วมีความสุข มีความสุขที่ได้เห็นน้องๆ แต่ละคนเป็นกรรมการบริหาร เป็นผู้จัดการโรงงาน เป็นผู้จัดการฝ่ายวิศวกรรม ผู้ช่วยกรรมการ มันมีความสุขที่เห็นเขาประสบความสำเร็จ